Opeens ben ik beland in de Ardennen. De Place to Be voor een survival.
Gisteren heb ik mijn pleegzoon uit de crisisopvang opgehaald. Een godswonder dat er drie weken terug direct plek bleek te zijn toen het heel erg nodig was. De gestructureerde aanpak en de groep is  voor veel kinderen een zegen maar voor die van mij bleek het niet te werken, een ‘contra-indicatie’ heet dat.
‘Ik ben een hond’, zei hij tegen zijn behandelcoordinator toen het mis was gegaan en hij een skateboard richting zijn begeleiders had gerold. ‘En als je een hond in een kooi stopt wordt-ie vals’. Wat een wijsheid voor een dertienjarige puber die officieel autisme, ADHD en een lichtverstandelijke beperking heeft.
Mijn hond is dus weer thuis. Wel zegt iedereen nu dat er heel veel zorg nodig is. En iedereen weet ook precies hoe die zorg eruit moet zien de komende jaren. Meters papier…