Opeens ben ik beland in de Ardennen. De Place to Be voor een survival.
Gisteren heb ik mijn pleegzoon uit de crisisopvang opgehaald. Een godswonder dat er drie weken terug direct plek bleek te zijn toen het heel erg nodig was. De gestructureerde aanpak en de groep is  voor veel kinderen een zegen maar voor die van mij bleek het niet te werken, een ‘contra-indicatie’ heet dat.
‘Ik ben een hond’, zei hij tegen zijn behandelcoordinator toen het mis was gegaan en hij een skateboard richting zijn begeleiders had gerold. ‘En als je een hond in een kooi stopt wordt-ie vals’. Wat een wijsheid voor een dertienjarige puber die officieel autisme, ADHD en een lichtverstandelijke beperking heeft.
Mijn hond is dus weer thuis. Wel zegt iedereen nu dat er heel veel zorg nodig is. En iedereen weet ook precies hoe die zorg eruit moet zien de komende jaren. Meters papier, meters onderzoek, verhalen, adviezen liggen er. Wat mijn jonge hond nodig heeft in zijn survival-tocht door het leven kan ik zo uittekenen. Maar om dat gerealiseerd te krijgen moet er weer een instantie ingezet worden. Hij past namelijk niet in de bestaande zorg-hokjes. Het CCE, het Centrum voor Consultatie en Expertise, werd destijds in het leven geroepen toen de ouders van de zwaar gehandicapte Jolanda Venema protesteerden tegen het permanent vastketenen van hun gehandicapte dochter. Dat CCE  gaat zich nu buigen over hem.

Hier, in de Ardennen, is mijn geketende hond even vrij. Hij loopt van zijn kamer (met WiFi en minibar) naar de pooltafel en weer terug. Hij eet Luikse gehaktballen in het restaurant en zegt dat hij iedere avond hetzelfde wil eten. Hij duikt in de jacuzzi en in het Turkse stoombad en zingt op zijn hotelkamer mee met zijn eigen metal-muzikanten dwars door de koptelefoon heen.
Even niet hoeven overleven in de Ardennen. Hoe fijn is dat.